Blog

Ubezpieczenie społeczne osób migrujących

zakończenie spółki z o.o.
Facebook
Twitter
LinkedIn
Email

Od 1 maja 2004 roku obywatele polscy mogą w ramach swobody przepływu osób korzystać z przywileju wykonywania aktywności zawodowej na terenie innych państw członkowskich. Temat ten należy zgłębić, gdyż dotyczy on niezwykle istotnego zagadnienia jakim jest m.in. ubezpieczenie zdrowotne osób migrujących.

Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego sprawiła, że przepisy poszczególnych krajów członkowskich Unii Europejskiej zostały ujednolicone w tej materii, co znacznie ułatwia nam poszukiwanie informacji na ten temat.

Bazą wiedzy może być dla nas serwis ZUS, na której to stronie znajdziemy obszerne artykuły odnoszące się do poszczególnych rodzajów ubezpieczeń.
Zasadą ogólną jest podleganie pod ustawodawstwo tylko jednego państwa członkowskiego.

Ubezpieczenie społeczne osób migrujących

Zasada ta to lex loci laboris (zasada miejsca wykonywania pracy) i statuuje ją art. 11 ust. 3 a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004:

osoba wykonująca w państwie członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego państwa członkowskiego.

Zgodnie z powyższym przepisem,  właściwe jest ustawodawstwo państwa, w którym praca najemna lub praca na własny rachunek jest wykonywana. Bez znaczenia pozostaje natomiast miejsce zamieszkania pracownika, siedziba jego pracodawcy czy też to, gdzie prowadzący działalność zarejestrował.

Jak zawsze kiedy mamy do czynienia z ustawodawstwem z zakresu ubezpieczeń społecznych pojawia się nam mnóstwo wyjątków, nie inaczej jest tym razem.

Po pierwsze wyjątkiem jest tzw. pracownik delegowany przez polskiego przedsiębiorcę do pracy poza granicami kraju.

Taka sytuacja może mieć miejsce np. na skutek zawarcia umowy z zagranicznym kontrahentem.

W takim przypadku zachowane zostanie ustawodawstwo polskie, ale tylko pod warunkiem. Mianowicie, czas delegacji nie przekroczy 24 miesięcy i że pracownik ten nie został wysłany do pracy w celu zastąpienia innej delegowanej osoby.

Drugim wyjątkiem są osoby prowadzące działalność na własny rachunek. Artykuł 12 ust. 2 rozporządzenia stanowi bowiem, że:

osoba, która normalnie wykonuje działalność jako osoba pracująca na własny rachunek w państwie członkowskim, a która udaje się, by wykonywać podobną działalność w innym państwie członkowskim, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że przewidywany czas pracy nie przekracza 24 miesięcy.

Kolejnym przykładem wyjątku od zasady podlegania ubezpieczeniu w państwie, w którym praca jest wykonywana jest wykonywanie pracy najemnej lub własnej działalności gospodarczej w kilku państwach członkowskich jednocześnie.

Jeśli znacie specyfikę prawa ubezpieczeń społecznych wiecie na pewno, że od wyjątków są wyjątki. Możliwe są również kombinacje, które skomplikują nam ustalenie właściwego ustawodawstwa, ale rozstrzygniemy je na pewno w kolejnych tekstach.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

POZOSTAŁE WPISY